4 september 2019 0 Door Indignatie redactie

Teeven, Opstelten & Demmink – drugshandel, kindermisbruik, chantage en het koningshuis – de puzzelstukjes beginnen samen te vallen.

Het aftreden van Opstelten (je weet wel degene die Wilders aan de hoogste boom wil hangen) en Teeven in de afgelopen jaren maakte een boel los. In de nieuwe media begint door het verdwijnen van deze twee – zullen we het maar gewoon eerlijk houden – ordinaire criminelen in de top van de samenleving de Demmink beerput weer flink te borrelen en ook de harddrugshandel van het ministerie van justitie komt na bijna 20 jaar weer uit de doofpot.

Er zijn de afgelopen dagen een paar prachtige overzichtsartikelen verschenen die de tijdlijnen, namen & rugnummers en de fijnere details met goede bronvermelding prachtig uiteenzetten.  Hieruit wordt duidelijk dat zowel Opstelten als Teeven al enkele decennia betrokken is bij zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. En dat de beerput veel breder en dieper gaat dan deze twee personen. Door het opstappen van deze twee politici en alle informatie die daarbij nu boven komt drijven is het de vraag of de politiek en mainstream media de boel weer succesvol bij en aan elkaar kunnen liegen. Het gaat geen gemakkelijke opgave worden. ?

Als eerste de verbondenheid van Ivo Opstelten en zijn voorgangers met Joris Demmink. 
Website – De Demmink Doofpot – schreef op 14 maart 2015 een heel helder artikel met de titel: “Wie wordt de nieuwe Minister van Beerputten en Doofpotten?” Lees het artikel vooral goed en in zijn geheel door, verdiep je onder meer in de vele gelinkte documenten etc.  en dan wordt volkomen duidelijk dat Nederland al meerdere decennia een totaal verrot, corrupt en chanteerbaar justitieel apparaat heeft.

Eerder werd op 13 maart 2015 door de site “Het Haagse Complot” de drugshandel van het ministerie van justitie, de reden dat Fred Teeven nu uiteindelijk moest aftreden, vanaf 1974 tot nu zeer helder weergegeven in het artikel: “De IRT-Affaire en de Teeven-deals.” Ook bij dit artikel het advies het rustig en goed door te lezen, volg de vele gegeven bronnen en dan wordt duidelijk dat de harddrugshandel al decennia vanuit de onderwereld zeer goede connecties heeft tot de bovenwereld, waaronder tot voor kort geleden nog de heer Fred Teeven, en ook komt er weer eens een directe link met het Nederlandse koningshuis voorbij …

Dean Henderson schreef een prachtig boek met de titel: “Big Oil & Their Bankers In The Persian Gulf: Four Horsemen, Eight Families & Their Global Intelligence, Narcotics & Terror Network“. In dit boek wordt zeer uitgebreid en in detail met vele controleerbare bronnen een verhaal verteld hoe de wereld volgens Henderson in elkaar zit vanuit al het onderzoek dat hij heeft gedaan. Henderson laat zien dat er een wereldwijd crimineel kartel actief is, een clubje – tot voor kort geleden – zo goed als onschendbare psychopaten, die de controle hebben over het private bankenkartel en daarmee grotendeels over de overheden die van die geldsystemen gebruik maken. En dat ze daarnaast het monopolie/kartel hebben in de handel in olie, wapens en, jawel, de internationale drugshandel. Volgens Henderson werken de geheime diensten in landen niet voor de mensen van dat land maar zijn de geheime diensten niets meer dan een inlichtingen- en executie-arm van dit kartel. Deze 54 gedocumenteerde valse vlaggen, voornamelijk uitgevoerd door geheime diensten, lijken dat idee te bevestigen.

Lees de beide artikelen rustig en goed door en bekijk het boek van Dean Henderson en dan komt (helaas?) een vrij helder plaatje naar voren dat wat er nu in Nederland via het aftreden van deze twee politici is losgebarsten, slechts het topje van de ijsberg is. Een ijsberg waarop, naast het Nederlandse ministerie van justitie, ook ons Nederlandse koningshuis een telkens meer zichtbare positie begint te krijgen. Alle puzzelstukjes van Teeven, Opstelten, Demmink, drugshandel, kindermisbruik, chantage en het Nederlandse koningshuis beginnen in elkaar te vallen tot een zeer onplezierig edoch compleet plaatje.

De politiek en de zelfbenoemde “mainstream media” staan voor een hele taak om deze ellende nu weer in de beerput/doofpot te krijgen en de boel weer recht te liegen. Zeker in de tijden van het vrije internet wens ik ze daar veel succes bij.

Aan de positieve zijde is dit wellicht de eerste opening in de Nederlandse maatschappij die ons in staat stelt Nederland te gaan ontdoen van dit globale criminele kartel van psychopaten. En kunnen we ons daarbij gaan richten op het bouwen van een wereld in vrede en voorspoed.

CLAUSGATE vs DEMMINK PEDOZAAK

Even voor de duidelijkheid: De zaak Demmink en ‘Clausgate’ hebben niets met de zaak Koos H. te maken. De enige link was dat het Algemeen Dagblad een artikel op 8 oktober 2012 publiceerde met de getuige Nico van Empel, dezelfde man waar Peter R de Vries ook gebruik van maakte in zijn drieluik over Koos H.

In het boek De Demmink Doofpot, (blz. 48-49 en productie 14 blz. 207-208) is er een paragraaf gewijd aan de relatie tussen de oud-secretaris generaal van Veiligheid en Justitie Demmink en het Koninklijk Huis. Het stuk is geschreven door oud-journalist Micha Kat. Het gaat dan specifiek om de oud-advocaat van het Koninklijk Huis, F. Salomonson en Prins Claus. Deze F. Salomonson zou op zijn beurt contacten hebben onderhouden met de oud-secretaris generaal. Twee buurmannen van Salomonson en een  getuige beweerden dat Salomonson een martelkamer had (van Koos H. werd ook gezegd dat hij een martelkamer had!) in zijn toenmalige pand aan de Keizersgracht te Amsterdam. De martelkamer bevond zich in de kelder van het huis waar kinderen seksueel door Demmink, Salomonson en prins Claus werden misbruikt, althans dat beweert deze getuige. Deze getuige werd onlangs nog verhoord in het kader van het voorlopige getuigenverhoor i.o. van de Stichting de Roestige Spijker om onderzoek (geen strafrechtelijk onderzoek) te doen naar de beschuldigingen tegen de oud-secretaris generaal van Veiligheid en Justitie. Zie hier de conclusies van de Stichting de Roestige Spijker n.a.v. de getuigenverhoren.

Maar wat was de aanleiding voor de beschuldigingen, wat ging er allemaal aan vooraf? Belangrijk is ook wat en wanneer (en door wie!) werd gepubliceerd en wat speelde er toen? Wat is de oorsprong van de berichtgeving en de context waarin het plaatsvond? Allemaal zaken die belangrijk zijn om te kunnen bepalen of de aantijgingen geloofwaardig zijn en waarheid kunnen bevatten.

In 1983 verspreidde journaliste Josje Hagers van de Telegraaf dat prins Claus homo was omdat hij, samen met de advocaat van het Koninklijk Huis, F. Salomonson in New York in homobars zou zijn gesignaleerd. Daarvan zouden heimelijke camerabeelden van zijn gemaakt ofschoon er nimmer bewijs hiervan ooit werd geleverd. Eén van de journalisten waar Josje Hagers haar verhaal aan vertelde was Willem Oltmans. Dit was niet toevallig want Willem Oltmans was in een conflict betrokken waar prins Claus een hoofdrol in speelde. Eind februari 1981 maakte Prins Claus, in zijn functie als bijzonder adviseur van de minister van Ontwikkelingssamenwerking,  deel uit van een Nederlandse delegatie naar India. Willem Oltmans wilde net als andere journalisten verslag doen van deze reis maar werd het werken onmogelijk gemaakt om een journalistieke reportage hiervan te maken. Zo werd hij door Nederlandse diplomaten genegeerd en werd hij niet van het reisprogramma op de hoogte gesteld. Hij had zich al diverse malen daarover geklaagd bij de RVD (Rijksvoorlichtingsdienst), waar hij geen gehoor kreeg en had daarom uiteindelijk een rechtzaak aangespannen en Prins Claus als getuige opgeroepen. Hij eiste een schadevergoeding van 10.000 gulden van de Nederlandse Staat die in april 1982 werd afgewezen door de Haagse rechtbankpresident mr. Wijnholt.

Josje Hagers van de Telegraaf schreef naar aanleiding hiervan een kort verslag die de feiten verdraaide door expliciet te vermelden dat Prins Claus hem niet te woord wilde verstaan (wat niet waar was en waar het Oltmans ook niet om te doen was geweest). Ook suggereerde het stuk van Josje Hagers dat de Staat schadevergoeding moest betalen vanwege ‘het gedrag van de Prins’. Alsof het allemaal de schuld was van Claus, het lag veel genuanceerder en breder want de Nederlandse Staat zat Oltmans al sinds 1956  -door o.a. op gezette tijden geheim agenten op hem af te sturen maar ook werden journalisten (ingeschakeld door de inlichtingendienst BVD) die hem door slijk moesten halen in artikelen of columns-   Allemaal zaken die Oltmans het werken als journalist onmogelijk maakten, zo bleek uiteindelijk later in het jaar 2000 toen Oltmans een schadevergoeding kreeg van 7,5 miljoen gulden.

Maar we gaan even terug om de chronologische weergave van de gebeurtenissen nog eens op een rij te zetten.

In september 1982 werd Claus opgenomen vanwege depressieve klachten in het Radboudziekenhuis in Nijmegen (later in de psychiatrische kliniek in Basel). Kort daarvoor deden in juni 1982 bezochten de toenmalige Koningin Beatrix en Prins Claus de VS aan voor een staatsbezoek…(Waar het gerucht van Josje Hagers op gebaseerd was)

Ondertussen was Oltmans in hoger beroep gegaan maar in november 1982 verloor hij zijn zaak opnieuw.

Zo’n half jaar later (tegen de zomer van 1983) kwam de geruchtenstroom pas goed op gang aangezwengeld door Josje Hagers over de vermeende homofilie van Prins Claus en zijn bezoek samen met de toenmalige advocaat van het Koninklijk Huis, Frits Salomonson in New Yorkse homobars. Volgens haar zou een nieuwe Greet Hofmans affaire in het verschiet liggen. Begin augustus 1983 werd Oltmans door een West-Duitse journalist gebeld met de vraag of hij kon bevestigen dat Prins Claus een homofiel was. Oltmans probeerde de journalist te overtuigen dat dit niet het geval was en het verhaal complete onzin was. Een paar weken later, op 22 augustus 1983, publiceerden de ochtendbladen het bericht dat de Nederlandse ambassade in Bonn zich zorgen maakte over een aankomende publicatie met o.a. over Claus in Der Spiegel. Willem Oltmans besloot snel te handelen voordat het te laat was en organiseerde een persconferentie op 24 augustus in perscentrum Nieuwspoort. Met de persconferentie probeerde Oltmans de beschuldigingen te ontkrachten en druk uit te oefenen op Josje Haagers en de Telegraaf door haar beschuldigingen te onderbouwen met bewijzen. Een dag van tevoren had premier Ruud Lubbers zelfs nog vragen van Kamerlid Janmaat beantwoord omtrent de kwestie en gezegd dat er geen incident rond Claus in de VS had plaatsgevonden. De woordvoerder van de RVD, van der Vloet, zei tegen journalist Lex Runderkamp van Vrij Nederland na de persconferentie: “Dat de roddel rond de Koninklijke familie door de persconferentie van Oltmans is gezuiverd”.  Lex Runderkamp zal later in dit verhaal weer opduiken met de zogenaamde Runderkamp-papers terwijl hij donders goed weet hoe het zat met de roddels over Salomonson…

Dit is echter nog niet alles: Frits Salomonson (advocaat van de Koninklijke familie) kwam met een verklaring via het ANP dat hij kon aantonen werkzaam te zijn geweest op de rechtbank te Amsterdam. Hij was dus niet meegereisd met Koningin Beatrix en Claus naar de VS zoals Josje Hagers van de Telegraaf had beweerd.

Het uiteindelijke resultaat was van Oltmans’ actie dat het bewuste artikel in Der Spiegel werd niet gepubliceerd (met de oorspronkelijke inhoud) maar kwam met een afgeslankte versie. En dat de Telegraaf niet kwam met bewijzen die de geruchten over Prins Claus konden staven.

De jaren ’90: Burenruzie

Zo’n 10 jaar na deze ‘affaire’ begon dus in feite een zekere herhaling van wat in de jaren 80 had plaatsgevonden, het begon als een burenruzie waarvan  Salomonson niet eens de hoofdoorzaak was. Over de burenruzie werd in het Stan Huygens (pseudoniem voor Thomas Lepeltak) journaal, de society rubriek van de Telegraaf voor het eerst op  7 november 1992 bericht. Het ging over een aangelegde luchtpijp die uitmondde in de gevel op de binnenplaats aan de Keizersgracht 499. Het pand werd gehuurd door o.a. 4 personen: Salomonson, mevr. Bosman (hoofd algemene administratie gemeente Amsterdam, dhr. Hosman, P. Houben, en zijn vriend J. Sietsma. De heren gebruikten hun woning als pied-à-terre. Mevrouw Bosman had last van de stankoverlast die de afvoerpijp zou veroorzaken en begon een procedure die inmiddels al zo’n 50.000 gulden had gekost. Het pijpje was zonder toestemming van de vereniging van eigenaren aangelegd en mevr. Bosman kreeg het voor elkaar dat de gemeentelijke Bouw en Woningtoezicht zich ermee ging bemoeien. Deze legde een dwangsom op als de afvoerpijp niet werd verwijderd. Meneer Sietsema ging zich zelfs beklagen bij burgemeester van Thijn over de handelwijze van mevrouw Bosman die dus tevens bij de gemeente werkte. De zaak escaleerden als maar verder, zo b.v. procedeerden Sietsma en Houben tegen bovenbuurman Hosman. Maar dit niet alleen: de beiden heren Sietsma en Houben hadden ook last van advocaat Salomonson. De klacht was dat Salomonson dag en nacht bezoek ontving met soms gebruikmakend van het trappenhuis. Ze lieten zelfs een beveiligingscamera installeren om te zien wie de bezoekers waren. Hierop voelden mevrouw Bosman en Salomonson zich in hun privacy aangetast. Wat weer tot gevolg had dat er een procedure werd gestart tegen Sietsma en Houben. Op 5 januari 1993 haalt de ‘burenruzie op niveau’ weer het Stan Huygens journaal. De rechter was persoonlijk  al polshoogte komen nemen en dhr Sietsema had zelfs een venijnig sinterklaasgedicht gehad waarvan hij vermoedde dat mevrouw Bosman de kwade genius was van het gedicht en pakketje. Verder werd in het bericht gemeld dat Sietsma zijn zaak zou verliezen en dat de afvoerpijp en camera zou moeten verwijderen. Maar daarvan wilde hij niets weten en wilde doorprocederen desnoods tot aan de Hoge Raad.

Lang bleef het stil maar de heren Sietsema en Houben bleven doorgaan en dan met name tegen de inmiddels oud-advocaat van de Koningin, Frits Salomonson. Zij hadden meermalen in het openbaar verklaard (ongeveer vanaf 1997) dat Salomonson een ruimte in zijn huis als `seksmartelkamertje’ had gebruikt. Zij suggereerden tevens dat er Dutroux-achtige (affaire die begon in 1996) praktijken hadden plaatsgevonden aan de Keizersgracht, want zij hadden ooit schoten in de tuin gehoord en er zouden zelfs beenderen gevonden zijn.

Ondanks dat er jaren eerder een beveiligingscamera had gehangen en geen enkel bewijs was voor deze beweringen lijken deze vooral geïnspireerd te zijn onder de massale aandacht die destijds de zaak Dutroux kreeg in zowel België als in ons land.

Direct daarop spande Salomonson een kort geding aan tegen de twee heren die hij succesvol won. Maar daarmee was het niet gedaan: Hij startte ook een strafzaak. De twee heren kwamen met getuigen die hun beweringen zouden moeten ondersteunen. Het was de hoofdredacteur Willem Smitt van het weekblad Privé, de zijtak van de Telegraaf, met zogenaamd pikante informatie. Hem waren in 1987 10 foto’s aangeboden waarop te zien zou zijn hoe Salomonson zich liet verwennen (SM) door 3 a 4 jongens die hooguit 16 jaar waren. Hij had geen aangifte gedaan omdat hij de advocaat van de Koningin was zo vertelde hij de rechter en officier van justitie op 14 juli 1999. De jongensprostituee was als getuige ook aanwezig en bevestigde het verhaal van de hoofdredacteur. Na het gesprek dat hij had met de hoofdredacteur in 1987 had hij de foto’s zelf verbrand. Nogmaals: geen concreet bewijs werd geleverd. En: wat heeft hebben deze getuigenissen te maken met het zogenaamde ‘seksmartelkamertje’ aan de Keizersgracht?

De juridische strijd van de heren Houben en Sietsma ging verder. In de tussentijd was dhr. Sietsma overleden en dhr. Houben had een hersenbloeding gehad. Inmiddels had de advocaat mr. Anker hun hoger beroep zaak (smaad) voortgezet. De journalist (een vurig anti-monarchist)  Ton Biesemaat schreef op 5 oktober 2005 hierover een stuk in het Must magazine (inmiddels ter ziele) met als suggestieve titel Over  schandknapen, het hof en de dingen die maar niet voorbij gaan…

Het eerste gedeelte van zijn artikel bevat informatie die al in het NRC artikel (15 juli 1999) “Veel Bloed” stond. Het blijkt uit het artikel van Ton Biesemaat dat de rechter destijds een door notaris opgemaakte beëdigde verklaring van een echtpaar genegeerd zou hebben, aldus een getuige BvW. Deze getuige zou in maart 2014 voor de Stichting de Roestige Spijker weer van doen spreken tegen Demmink (hoewel hij dus toen niets heeft verklaard over Demmink!) Dit echtpaar zou hebben verklaard dat ze Prins Claus in een bordeel hadden gezien in een ‘compromitterende’ houding met een 12- tot 13-jarige jongen. Volgens het artikel van Biesemaat heeft het Parool van 30 november 1999 het echter over: “Een getuige a decharge die alleen door de rechter-commissaris of achter gesloten deuren wilde worden gehoord en die zou hebben gezien dat klager seksuele gemeenschap met een kind van tien tot dertien jaar had, werd door de rechtbank niet toegelaten.“

Ton Biesemaat sprak dus met deze getuige BvW, een letterlijk citaat uit het artikel: ” BvW bevestigt in enkele telefoongesprekken tegenover Must dat JtB ( de jongensprostituee die Willem Smitt van weekblad Privé met foto’s zou hebben benaderd) de waarheid verteld heeft. BvW: “Niemand gelooft mij omdat ik een verleden heb van prostitutie en ook wel eens wat crimineels heb gedaan.” Maar Ton Biesemaat vraagt bijvoorbeeld niet aan BvW wat zijn relatie was met het echtpaar (wat was hun relatie met de twee buurmannen?) en of hij zelf ooggetuige was geweest van de vermeende pedofiele activiteiten van Prins Claus al dan niet met Salomonson of alleen hemzelf.

Oude Telegraaf-roddel revisited

Dan haalt Biesemaat de oude roddel van Josje Hagers uit 1982-1983 weer op. Alsof dit verhaal nog steeds een kern van waarheid zou bevatten. We hebben reeds eerder kunnen zien dat dit verhaal gewoon niet klopt. Ook wordt het niet gepubliceerde artikel van Der Spiegel aangehaald. Biesemaat ziet als uiteindelijke boosdoener, van het niet verschijnen van het artikel, het zogenaamde verbond dat Willem Oltmans en de RVD (Rijksvoorlichtingsdienst) zou hebben gesloten (wat helemaal niet waar is, lees de passages maar in de dagboeken van Oltmans) om het zogenaamde incident in New York te ontkennen en te neutraliseren. De kwalijke rol van Josje Hagers met op de achtergrond de adjunct-hoofdredacteuren Johan Olde Kalter (die Heitink in toen opvolgde) en adjunct-hoofdredacteur Jan Heitink van de Telegraaf laat journalist Ton Biesemaat echter buiten beschouwing…Niet verbazingwekkend want met Jan Heitink (die in de jaren ’70 werkte voor de Franse inlichtingendienst) onderhield Biesemaat een goede band zo bleek later uit zijn boek Bernhardgate dat in 2007 uitkwam. En hoogstwaarschijnlijk is het Heitink geweest die het stuk geschreven heeft voor Der Spiegel (werd niet door een Duitse journalist geschreven!) dat nog geredigeerd moest worden. Hiermee is er een overduidelijke samenwerking aangetoond tussen de Telegraaf en Der Spiegel. De bedoeling was net zoals in de Greet Hoffmans-affaire, eerst e.e.a. te laten verschijnen in Der Spiegel en dan vervolgens in De Telegraaf. Ton Biesemaat laat dus de informatie weg wat Willem Oltmans heeft genoteerd in zijn dagboeken en andere latere werk. Ook het commentaar van een columnist, die bepaald geen vriend was van Oltmans, is ook veelzeggend:

Column van Marcel Chalon in Het Vrije Volk van 26 augustus 1983

Kortom: Ton Biesemaat doet alsof er nog steeds een kern van waarheid in de roddel zit van Josje Hagers want via de website van journalist Stan de Jong werd het niet verschenen artikel “Linksgestrickt” openbaar gemaakt alsof het artikel iets van waarde zou bevatten.

De ‘Runderkamp-papers’

In de Runderkamp-papers, eigenlijk een lange brief van journalist Lex Runderkamp aan de Raad voor de Journalistiek -naar aanleiding van een klacht van de advocaat van Demmink- noemt Lex Runderkamp Salomonson als een van de namen die voor zou komen in het zogenaamde Rolodex onderzoek. Opsporingsambtenaren zouden hem dat verteld hebben. Maar in het voorjaar van dit jaar tijdens de hoorzittingen van de Roestige Spijker blijkt geen enkele rechercheur of een andere getuige hem nog noemen. Probleem is natuurlijk dat de onderzoeken waarvan de bekendste het Rolodex onderzoek is, nooit openbaar zijn gemaakt en dus zijn we helaas aangewezen op alleen maar verklaringen. De ‘Runderkamp-papers zijn geschreven in 2004 en op 23 augustus 2007 besloot Runderkamp de brief openbaar te maken via een posting op Klokkenluideronline, de site van Micha Kat (2 maanden daarvoor publiceerde als eerste krant De Telegraaf een artikel over het pedo-netwerk. Een opmerkelijke actie van Lex Runderkamp want die wist natuurlijk dat Micha Kat zich nogal bezig hield met de zaak Demmink. Bovendien kende hij de ‘affaire’ Salomonson-Claus erg goed, toen had hij er verslag van gedaan in Vrij Nederland (zie begin van dit artikel). Hoopte hij er op dat Micha er flink op los zou gaan fantaseren?

Op 13 juni 2008 publiceert Stan de Jong op zijn site (die inmiddels niet meer bestaat) het artikel ‘Linksgestrickt’, het artikel dat uiteindelijk niet verscheen in 1983 in Der Spiegel. Dit via een posting van de al eerder genoemde journalist Ton Biesemaat. En zodoende deed dus de oude Telegraaf roddel van Josje Hagers opnieuw zijn intrede om het pedo-netwerk uit te breiden met namen als Salomonson (oud-advocaat van het Koninklijk Huis, Claus en Demmink natuurlijk. Maar zoals eerder is vermeld deze roddel stoelt niet op de waarheid; er is geen enkel vorm van bewijs dat er grond is voor deze beschuldigingen aan het adres van Claus en Salomonson. Een paar jaar later (vlak na het ski-ongeluk van Prins Friso) beweert Micha Kat dat Willem Oltmans, vlak voor zijn dood, een brief zou hebben geschreven aan Prins Friso. De brief moet o.a. suggereren dat Wilem Oltmans wist van het bestaan van de pedo-netwerken (waar o.a. Claus en Salomonson deel van zouden uitmaken). De waakhond van zijn archieven zou Arendo Joustra zijn van het tijdschrift Elsevier. Echter hoe hij eraan is gekomen en de originele brief toont hij echter niet. Hoogstwaarschijnlijk heeft Micha Kat gewoon deze zogenaamde brief zelf verzonnen zoals hij wel vaker in telefoongesprekken  mensen immiteert in telefoongesprekken. En deze man moet Nederland de waarheid vertellen over pedo-netwerken? En de integriteit van het OM, justitie, rechterlijke macht en politie aan de kaak stellen? Micha Kat verdraait net zo de waarheid als misdaadjournalist Peter R de Vries die zijn leugens dan nog op een intelligentere manier weet te verbergen.

Maar wat blijkt voor een deel het (hysterische) gedrag van Micha Kat te verklaren maar ook wat betreft de Stichting de Roestige Spijker? Dat blijkt uit het artikel van het NRC-weekend van 8 november 2014. Daarin publiceerde het NRC een onthullend artikel over Chipshol, wat in handen is van de familie Poot: “Chipshol heeft gegokt en verloren” Daaruit blijken de onmiskenbare connecties tussen de voorzitter van de Roestige Spijker, Robert Rubinstein en Chipshol. In september 2007 blijkt Rubinstein te zijn ingeschakeld om onderzoek te doen naar mogelijkheden om een schikking te treffen tussen de 3 partijen over de geleden schade door Chipshol. Ook blijkt dat Micha Kat voor lange tijd betaald is geweest door de familie Poot om heel wat ongefundeerde verhalen rond te strooien over het pedo-netwerk waarvan Demmink deel van zou uitmaken. Het jaar 2007 blijkt een keerpunt te zijn want ook de zaak Baybasin komt  ook in de openbaarheid, dit gebeurt in het actualiteitenprogramma Zembla van maart 2007. De advocaat van Bayasin, Adèle van der Plas, doet in april 2007 aangifte tegen Demmink (met als onderzoeker (IRT-affaire) Klaas Langendoen. Vandaar dus de publiciteit in de zomer van 2007 over pedo-netwerken in de Telegraaf.

Wat we de afgelopen 2 jaar hebben kunnen zien is dat het Algemeen Dagblad (AD) samenwerkt met de Stichting de Roestige Spijker; het uitwisselen van getuigen of bijvoorbeeld het helpen van een getuige door een notariële verklaring te laten opmaken. Bovendien lijkt de hele handelswijze (de verhoren in het voorjaar van 2014) op een soort van schikking uit te lopen tussen Demmink (die 100.000 Euro smartengeld heeft geëist van het AD, namens advocaat Knijff). Want hoe geloofwaardig zijn getuigen van het AD die beweren dat Demmink openlijk seks te bedreef op de motorkap? Een ander voorbeeld is; is dat Demmink zijn secretaresse zou hebben ingeschakeld om jongetjes te ‘ronselen’. Zou je als secretaris-generaal van Veiligheid en Justitie op deze wijze een pedo-netwerk runnen, of op zo’n wijze heimelijke, illegale zaken bekendmaken zodat ontdekking van het pedo-netwerk wel heel erg groot wordt? Of als stichting zijnde, met getuigen te komen die tegen Demmink verklaren en tegelijkertijd getuigen oproepen die juist het tegenovergestelde beweren.

Nee, het geheel lijkt een herhaling van zetten te zijn zoals met de Gaykrant (Henk Krol) en de Panorama (Fred de Brouwer) in 2003. Op een manier dat beide partijen zo min mogelijk gezichtverlies lijden.

By the way, misschien was Henk Krol wel de meest interessante persoon die is ondervraagd tijdens de verhoren van de Roestige Spijker. En daaruit blijkt (zie fragmenten twitter) dat Demmink misschien zelf wel een behoorlijk rookgordijn van getuigen heeft aangelegd, met als doel deze verklaringen te laten weerleggen en zodoende ook opzettelijk alle onderzoekers, journalisten op een dwaalspoor en in verwarring te brengen

Fragmenten van het verhoor van Henk Krol i.h.k.v. getuigenverhoren door Stichting de Roestige Spijker

In ieder geval lijkt deze werkwijze van Demmink een zeer intelligente –maar ook risicovolle- handelwijze te zijn al had hij er natuurlijk niet opgerekend dat Chipshol (familie Poot) ook nog een appeltje te schillen had met de Staat en daarom weer alles opgerakeld zou worden samen met de rancuneuze oud journalist Micha Kat (daarbij geholpen door andere journalisten) die veel desinformatie opnieuw ging verspreiden vanaf zijn site Klokkenluideronline vanaf het jaar 2007.

Maar als Demmink zelf bewust getuigen op Henk Krol afstuurde (en bij mogelijk meer journalisten) om desinformatie te verspreiden dan moet er wel iets aan de hand zijn geweest wat niet door de beugel kon.

Bronnen:

…Is eenoog Koning. Willem Oltmans (2003)

Persona Non Grata. Willem Oltmans (1996)

Memoires 1980-1981. Willem Oltmans (2012)

Memoires 1982. Willem Oltmans (2013)

Memoires 1982-1983 Willem Oltmans (2014)

Memoires 1983-A Willem Oltmans (2014)

Krantenartikelen

Oltmans. column van Marcel Chalon 26 augustus 1983 Het Vrije Volk

“Burenruzie op niveau” 7 november 1992 De Telegraaf

“Burenruzie op televisie” 5 januari 1993 De Telegraaf

“Burenruzie”  15 juli 1993 De Telegraaf

“Veel bloed” 15 juli 1999 NRC

“Chipshol heeft gegokt en verloren” 8 november 2014

“Over  schandknapen, het hof en de dingen die maar niet voorbij gaan…
Voormalig adviseur en huisvriend van Beatrix verliest juridische strijd” oktober 2005 Must Magazine

www.demminkdoofpot.nl/downloads/files/DeDemminkDoofpot-webversie.pdf

www.klokkenluideronline.is/2012/02/arendo-joustra-in-friso-homo-cover-up/ 

Clausgate geschreven door Micha Kat

Internetarchief:

www.standejong.nl/2008/06/13/claus-het-artikel-dat-niet-mocht-verschijnen/

Link is niet meer te lezen wel een stuk hierover hier:

www.overvonne.org/viewtopic.php?t=1215

Met daarin stond het artikel Linksgestrickt