Lieve vrienden,
Het basisinzicht van de Germaanse Geneeskunde, dat de enige echte ziekte angst is, en dat ons lichaam ons tijdens de fase van stress die daardoor ontstaat maximaal bijstaat via biologische aanpassingen, kun je vanuit een materialistisch standpunt “revolutionair” noemen, maar is vanuit een spiritueel standpunt eigenlijk zo logisch als wat: het leven ondersteunt ons altijd, en vooral wanneer we denken van niet!
Die biologische aanpassingen, dat noemde Dr. Hamer de de “Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s” van het lichaam. Eentje daarvan is het koud krijgen, en ’s nachts lang niet kunnen slapen, bijvoorbeeld door koude voeten. Zinvol? Ja natuurlijk! Want dan blijft je geest langer actief, wat betekent dat de kans verhoogt dat jouw angst een plaats kan krijgen, anders geïnterpreteerd kan worden, of nog: op kan lossen.
Oplossen, in het Latijn, dat heet “lysis”. Het was dus nog maar logisch dat Dr. Hamer dit moment in het herstelproces “conflictolyse” noemde: het oplossen van het conflict, waardoor het lichaam de ondersteuning van dat deel van je proces niet meer moet verstrekken. “Oef”, zegt het, en het ontspant zich. De aanpassingen die eerder gebeurden, worden nu teruggedraaid, en dit onder begeleiding van inflammatie.
Dit is echt DE sleutel om te begrijpen hoe de zaak inéén zit: vanaf het moment dat het logische deel van jouw geest door het oplossen van de angst terug in lijn staat met het bio-logische, onderbewuste, of psycho-logische (dat zijn allemaal exacte synoniemen) deel, dan gaat je lichaam alle aanpassingen die gedaan zijn (bijvoorbeeld het laten groeien van extra weefsel, iets wat wij “kanker” noemen) terugdraaien.
En ja, dat doet pijn, want inflammatie gaat gepaard met zwelling. Dus als je niet weet dat je gestresseerd was (de moderne mens gelooft bijna dat stress de normale toestand is) dan zie je die herstelsignalen plots verschijnen, en dan denk je, geheel onwetend over hoe het echt werkt, dat je “ziek” bent geworden. Haha! Neeheeee! Net niet! Je bent “in herstel gegaan”, en de inflammatie haalt nu de aanpassingen weg.
Hoe gebeurt dat? Heel erg eenvoudig. Inflammatie moet je zien als een subsidieprogramma voor onze vrienden: de bacteriën. De meeste daarvan zijn namelijk luieriken, die normaal gezien geen poot uitsteken als er niets te snoepen valt. Maar een inflammatie, dat maakt hen wakker: extra vloeistof (lekker!), extra ruimte (zwelling) en vooral, the thing they like the most: extra graden celcius!
En dus gaan ze aan de slag. U had extra longweefsel gekregen van uw lichaam om zo beter met een doodsangst te kunnen omgaan? Iets wat men vandaag “longkanker” noemt? Nou, geen probleem: de tuberculose-bacterie gaat dat varkentje wel wassen. Het is KLINISCH BEWEZEN dat tuberculose extra hulpweefsel uit de conflictactieve fase (door onze vrienden van de regulier “tumoren” genoemd) wegeet. Buikje vol!
Daarom word je in een herstelfase FAT AND LAZY. En dat moet ook! Je hebt enorme honger, maar tegelijk ben je enorm moe. Dat zijn dan vaak ook de eerste klachten waarmee men naar de dokter stapt: “Meneer doktoor, ik heb geen energie meer”. Tja, natuurlijk niet, want er zit een heel nest bacteriën uw extra hulpweefsel af te breken. Lig nu toch eens gewoon in de zetel, en laat biefstuk aanrukken. My recipe for health!
Natuurlijk is het zo eenvoudig niet, maar dan niet omdat ons lichaam het ons moeilijk zou maken. Nee. Wij (lees: ons ego) maakt het ZELF moeilijk. Dat ziet zichzelf graag als succesvol en competent, en houdt er nu eenmaal niet van om “in herstel te gaan” . Sterker nog: het krijgt er de wubben van dat het niet kan voldoen aan het eigen zelfbeeld, en het resultaat daarvan, op zich, is weer stress.
“Aha”, zegt het onderbewustzijn dan: “Hier is een nieuw probleem. We gaan Jaapie weer moeten ondersteunen” En hopla: je lichaam verwijdert ergens een beetje weefsel, zo danig dat je bijvoorbeeld soepeler bent. Tot jouw nieuw stress-fasetje weer achter de rug is, en dan zegt het lichaam: “Goed, we gaan een inflammatietje starten, zodat Mr. and Mrs. Bacteria hun werk kunnen doen: het terugweven van dat weefsel”
Resultaat: inflammatie, opnieuw! En TUUUUUMOOOOOORRRRRR. O wee, o wee. The tremor for the tumor. Angst. ANGST. ANGST ZEG IK U! “Nog zes maanden te leven meneer” (gevolg: diagnoseschok). “Ik kan mijn arm niet meer bewegen!” (gevolg: symptoomschok). “Ik ga dit niet halen” (gevolg: existentiële schok, die op de nieren slaat). En zo gaat de ego-molen maar door: die vermaalt zich in het eigen zelfbeklag.
Met andere woorden: we zijn allemaal onze eigen ergste vijand. Mochten we nu gewoon eens rustig blijven, en erop vertrouwen dat gelijk wat ons lichaam doet, erop gericht is om ons te helpen, dan zijn 99 % van de zogezegde ziektes geen ziektes meer, maar oplossingen in vermomming. Maar goed, dat past niet in het commerciële perspectief. Liever angst zaaien, dat is goed voor de business. En eenmaal de egomolen gaat draaien, dan is er geen houden meer aan.
Dit alles als inleiding op een video die ik met jullie wil delen. Van Johan Denis, die ooit gelicentieerd dokter was, maar besloot zijn licentie over de haag te gooien, en zich met de GNM bezig te houden. In deze video getuigt hij over hoe de Horde van Geneesheren in wezen niets anders is dan een instrument van die farma om dokters binnen hun veilige maar foute consensus te houden dat ziekte in wezen een materiële zaak is. Niets van. Zoals mijn grootmoeder placht te zeggen:
“Geestesziekte is een pleonasme,
en lichamelijke ziekte een oxymoron!”
Grapje. Het is iets wat plots bij me opkwam. Cadeautje van de Heilige Geest. Probeer die quote maar eens op een familiefeest. Je hebt meteen alle aandacht!
Soit: delen die handel. Hoe meer mensen dit weten, hoe beter!
https://youtu.be/JfqwxR0l_bs
Tchüss amigos!
Brecht Arnaert
✍️Bron bericht: t.me/brechtzegt ✍️
❤️Helpt u mij dit bericht delen?❤️
🤝Duizend-en-één maal dank🤝
Lieve vrienden,
Nog ééntje, om het af te leren:
“Iemand enig idee hoe de vork dan in de steel zit met ‘ziektes’ zoals Dengue koorts. Hier aan de noordkust van Peru waar ik woon en waar we nu al maanden met hogere temperaturen kampen dan normaal (ook meer regen gehad en nog meer op komst door het gemanipuleerd weerfenomeen El Niño) en is er ook een Dengue koorts-epidemie. Een tweetal maanden geleden ook gehad. Lichte hoofdpijn, geen eten kunnen binnenhouden, geen energie, en dus constante koorts. Na een week koorts, bijna niks eten en principieel geen medicatie willen nemen (enkel veel water gedronken) was het voor mijn vrouw genoeg en heeft ze me toen tegen mijn zin naar een hospitaal gesleept. Ik sloeg ondertussen ook helemaal rood aan. Diagnose: Dengue dus en mijn bloedplaatjes waren naar een absoluut minimum gezakt dus moest ik blijven. Na 2 dagen intraveneuze hydratatie in combinatie met pijnstillers was alles weer in stijgende lijn . Toch nog zeker een week rode uitslag gehad toen ik weeral normaal funcioneerde. Officieel wordt Dengue dus verspreid door een mug maar dat is dus de infectietheorie en we weten ondertussen dat dit zever is. Een collectief trauma/shock die deze lokale epidemie moet verklaren geloof ik ook niet. Ik vermoed dus dat er op een of andere manier vergiftigd wordt. Er werd en wordt nog steeds massaal ‘gefumigeerd’ met thermische vernevelaars, op straat, in parken, in winkels en andere etablissementen… Maar wellicht ook op andere manieren. Id lucht? Drinkwater? Wat zou het kunnen zijn?”
Mijn antwoord:
Simpel: thrombocytopenie (jouw bloedplaatjes die weggaan) is de conflictactieve fase van een eigenwaarde-conflict, gelieerd aan een mogelijk letsel: de vrees dat je door een letsel niet meer volledig functioneel zal zijn, en dus minder waard zal zijn.
Jij hebt dus problemen met je zelfwaarde. Ik zeg je hier en nu: JE HEBT NIETS TE BEWIJZEN. Je bent ok zoals je bent. Je bent het quotiënt van alles wat je overkomen is, maar NIET het product! Je bent Spirit, die dat allemaal overstijgt. Vergeet dat niet.
Laat je nooit meer intimideren door de angst voor letsel, want het is die angst zelf (gevoed door je gebrek aan zelfwaarde) die ervoor zorgt dat je gaatjes in je milt krijgt. De milt doet dat om ervoor te zorgen dat alle bloedplaatjes daarheen trekken.
Slim! Want zo bereidt je lichaam zich voor op een meer gerichte administratie van die bloedplaatjes: richting de wonde die te verwachten is. Wellicht heb je ook problemen met diabetes, aangezien je constant in verdedigingsmodus zit. Check dat even.
Het is dus inderdaad geen collectief trauma. Het is je eigen trauma – ooit onwaardig te zijn bevonden – dat opspeelt. De berichten over een ziekte genaamd “Dengue” (regelrechte bullshit) activeren dat gewoon.
Doet me eraan denken: heeft ook te maken met het verwondde zelfbeeld van gekoloniseerde volkeren. Onwaardig bevonden om de eigen cultuur te beleven. Afgemeten worden in termen van hoe functioneel je bent. Letsel = kans om minder waard te worden.
Ya entiendes de donde sale todo eso?
Hasta luego amigo!
Brecht
✍️Bron bericht: t.me/brechtzegt ✍️
❤️Helpt u mij dit bericht delen?❤️
🤝Duizend-en-één maal dank🤝
Noot: de milt is nieuw mesodermaal weefsel. Dat betekent dat in de conflictactieve fase er weefsel weggaat, maar heeft als grote voordeel dat je na het herstel MEER weefsel overhoudt dan daarvoor. Dat is het leven dat tegen je zegt: met alle Chinezen maar niet met den dezen! De volgende keer sta ik sterker!