United States Navy SEALs hebben donderdag vijftien vermiste Maui-kinderen gevonden die gevangen zaten in kooien met hangslot en met plaskussentjes in een pakhuis nabij Pier 51 in de haven van Honolulu, maar het repatriëren van hen met hun families is problematisch gebleken, vertelde een bron in het kantoor van generaal Eric M. Smith aan Real. Rauw nieuws. Sinds half augustus voert de White Hat-coalitie schermutselingen met strijdkrachten van het regime, terwijl ze zoekt naar 1.500 kinderen van wie de ouders hen in 2023 niet opnieuw hadden ingeschreven voor school, ook al gingen velen naar scholen die de branden overleefden of ver genoeg verwijderd waren om schade te voorkomen. Onze bronnen zijn van mening dat de FEMA en de onwettige Joint Task Force 5-0 van het regime, onder bevel van generaal Charles Flynn, veel van de vermisten hebben vermoord, wat blijkt uit de lichamen die in massagraven zijn gevonden, maar geloven niet dat de strijdkrachten van Biden hebben neergeschoten of vlammenwerpers hebben meegenomen. alle 1.500. De federale overheid en haar mediabondgenoten hebben beweringen weerlegd dat kinderen in Maui vermist zijn en zeggen dat ze Hawaï hebben verlaten of zich hebben ingeschreven voor afstandsonderwijs vanwege een opkomende variant van Covid. Onze bron zei dat dit een onwaarschijnlijk excuus is, want Amerikaanse mariniers in Lahaina hadden geloofwaardige inwoners geïnterviewd die getuige waren geweest van federale agenten die kinderen in bussen stopten en hen naar onbekende bestemmingen brachten. “Onze mensen krijgen informatie van de lokale bevolking, de ‘Lahaina Underground’, bewoners die niet zijn gevlucht en willen dat gouverneur Green en de kliek van het eiland worden verdreven. Ons doel is drieledig: de bezettingsmacht van Biden verdrijven of vernietigen, hulp bieden, de kinderen vinden”, aldus onze bron. Hij voegde eraan toe dat mariene verkenningspelotons in en rond Lahaina geruchten hoorden die suggereerden dat de FBI ontvoerde kinderen van Maui naar Oahu had vervoerd of gevlogen, zogenaamd om te verkopen aan kinderhandelaars of adrenochrome-oogsters. De verhalen waren te talrijk en men wilde ze niet als geruchten afdoen, dus stuurden de mariniers de gedetailleerde verslagen van de dorpelingen hogerop in de commandostructuur naar het kantoor van generaal Smith in Camp Pendleton. Generaal Smith was vooral geïnteresseerd in een verhaal dat de vorige dag aan de oppervlakte kwam en afkomstig was van een vrouw uit Lahaina die beweerde een gesprek te hebben afgeluisterd waarin federale knokploegen en JTF 5-0-personeel een snode plan bespraken om een tiental kinderen die ze in Maui hadden verborgen, naar Maui te smokkelen. een safehouse aan de haven van Honolulu op Oahu. Ze luisterde slechts naar een fragment van het gesprek voordat ze vluchtte uit angst om gevangengenomen of vermoord te worden. Onze bron zei dat generaal Smith contact had opgenomen met zijn bondgenoten van het US Naval Special Warfare Command, die een SEAL-team activeerden om het angstaanjagende verhaal te onderzoeken. De leider van het team zei dat de kikvorsmannen onmiddellijk naar Hawaï zouden vertrekken, maar uitte zijn bezorgdheid dat de kinderen misschien al verdwenen zouden zijn tegen de tijd dat ze de haven van Honolulu zouden zien, aangezien de informatie meer dan een dag oud zou zijn. NSWC gaf de SEALs de opdracht om pieren 39-51, waar containerschepen routinematig aanmeerden, en nabijgelegen gebouwen te controleren op tekenen van vermiste kinderen. Een OV-22 Osprey in alarm op Marine Corps Base Hawaii zou wachten op een verzoek om extractie. Het team arriveerde donderdagavond in Honolulu en doorzocht verschillende scheepsloze pieren en constructies voordat ze abrupt stopten buiten een opslaggebouw dat naar ammoniak rook; er zaten alleen vissen in verpakt in ijs. De SEALs lieten zich niet afschrikken en zetten hun stuurloze zoektocht voort en vonden om 03.00 uur een pakhuis dat werd bewaakt door drie mannen gekleed in tactische uitrusting en met automatische geweren. Gehuld in de schaduw zetten de SEAL’s parabolische
microfoons en infraroodscanners in, terwijl ze gedempte geweren op hun steengroeve richtten; de bewakers mompelden onder elkaar over hun frustratie omdat ze een schijntje kregen om op het kerkhof te werken, en de infraroodkanonnen onthulden meerdere hittebloeien in het magazijn. “Ze konden het aantal warme lichamen daarin niet zien, alleen clusters van temperatuurgradiënten. De kans dat werknemers om drie uur in de ochtend in een donker magazijn aan het werk waren, was ongeveer nul”, aldus onze bron. Een paar SEALs splitsten zich op in een sluipschutterteam en klommen via een toegangsladder naar het dak van een nabijgelegen onderhoudsgebouw. Ze hielden de wacht terwijl de onbewuste schildwachten rondslenterden, hun gezichten verlicht door schijnwerpers die de façade verlichtten. De SEAL-commandant zei dat hij er zo mogelijk één levend wilde hebben. De sluipschutter maakte een geluidloos schot en het hoofd van een schildwacht ontplofte als een tomaat, waarbij het dieprode van zijn hersenbloed overal spatte en zijn hoofd verdween. “F*** this, laten we naar binnen gaan,” zou een andere schildwacht hebben geschreeuwd, maar zijn kameraad was met bonkend als hoeven over het platform gerend en rechtstreeks tegen de SEAL-commandant aangelopen, die in de duisternis had gemanoeuvreerd alsof geleid door een innerlijke sonar, die de locatie van zijn prooi verzendt. De SEAL-commandant onderwierp de schildwacht met een enkele klap op de nier. De derde bewaker had moeite om de deuren van het magazijn te openen toen de kogel van een SEAL zijn nek raakte en hem doodde. Eenmaal in het magazijn zagen de SEALs het onvoorstelbare: verdoofde kinderen, sommigen bedekt met hun eigen urine en uitwerpselen, opgesloten in kooien die nauwelijks groot genoeg waren voor een hond. Geen enkel kind deed een piepje. Ze staarden zwijgend door het gaas alsof ze in een hypnotiserende trance waren. In totaal zaten er in het pakhuis vijftien jonge kinderen gevangen in vuiligheid. De leidende SEAL drukte op zijn microfoon. ‘We hebben zo snel mogelijk extractie nodig. Het kan heet worden. Twee vijandelijke KIA’s, één in leven. Vijftien, ik herhaal vijftien, kinderen. Ze hebben allemaal medische zorg nodig.” ‘Over twee minuten in de lucht,’ was het antwoord. De VTOL Osprey zweefde al snel aan de rand van Pier 51B en liet de helling zakken. De SEALs droegen de slappe lichamen van de kinderen en een bewusteloze gevangene aan boord van het vliegtuig en gaven de piloten vervolgens opdracht onmiddellijk te vertrekken. Op de marinebasis Hawaï behandelde het personeel de acht jongens en zeven meisjes voor acute propofol, een krachtig kalmerend middel, intoxicatie. Bloedonderzoek toonde ook sporen van haloperidol, een antipsychoticum tegen schizofrenie. De gevangene, geïdentificeerd als Ira Shockey, een medewerker van Academi, het particuliere beveiligingsbedrijf dat voorheen bekend stond als Blackwater, vertelde de ondervragers dat hij was ingehuurd om de buitenkant te bewaken en geen idee had wie of wat erin zat. Voor het overige heeft hij geweigerd vragen te beantwoorden, aldus onze bron. “Wat voor mensen doen dit? De Deep State is een broedplaats voor het kwaad. Het bederft wat het aanraakt. Nu moeten we uitzoeken of de ouders van deze kinderen ergens zijn, of dat ze tot de vermisten behoren, of tot de lichamen die we hebben opgegraven. Macroscopisch lijkt dit onbeduidend – ik bedoel, 15 van de 1.500 kinderen worden vermist. We zullen niet stoppen voordat ze allemaal zijn gevonden of verantwoord”, aldus onze bron.
Forwarded from Rinus Verhagen